kallipygisch

kallipygisch bn. ‘met mooie billen’

Allicht via het Latijn of een moderne Europese taal ontleend aan Grieks kallípȳgos ‘met mooie billen’, met toevoeging van het achtervoegsel -isch. Dit Griekse woord is gevormd uit kállos ‘schoonheid’, afleiding van kalós ‘mooi’, zie o.m. → kalligrafie, en pȳgḗ ‘bil’. In het antieke Griekenland was kallípȳgos een epitheton voor Aphrodite, de godin van de liefde.

De oudste attestatie via Delpher vinden we in een boek uit 1858: De bekoorlijkheden, die toegeschreven worden aan de Venus van Praxiteles, van Milo, van Paphos, van Amanthonte, aan de Venus Anadyomene, ja zelfs aan de Callipygische Venus, met hare sterk ontwikkelde omtrekken, kunnen niet vergeleken worden met de eigenschappen, vormen en verrigtingen, die aan de Indische godin der schoonheid en zinnelijkheid worden toegeschreven. (Steyn Parvé, D. C., De Bijbel, de Koran en de Veda’s (Eerste Deel), Haarlem, 1858, p. 112).

-- YA